Η επιστροφή στην μπάρα δεν θα ήταν εύκολη και το ήξερα απο πέρσι τέτοια εποχή που πήγα να κάνω ντεβελοπέ και το πόδι μου με το ζορι ανεβαινε πανω απο 120 μοίρες! Και όντως βλέπω ότι έχω χάσει πολλά! Έχω χάσει μέρος των ανοιγμάτων μου (το μπροστινο συγκεκριμενα).  Το ρελεβέ μου εχει γίνει πάλι μαρουλέξ. Ο ποππος μου αρνειται να με υπακουσει και βγαινει εξω. Η ισσοροπία μου, άστα να πάνε! Τουλαχιστον έχω ακόμα το υπεροχο ανοιγμα μου στο πλαι και πισω, την ευλυγιστη μεση μουκαι αρα τις καμψεις μου, το καλο μου μυικο συστημα και αρα το πηδημα μου (εδω εχω και κατι που εχασα κι αυτο ειναι η ταχυτητα στον αερα κι ετσι αντρεσακατ δεν γινεται!). Το καλο ειναι οτι ειμαστε ολες σε μια τετοια φαση οποτε η κυρια Μαρι μας δουλευει απο την αρχη και μας ξαναχτιζει!  Το χειροτερο ειναι οτι απεκτησα μια λανθασμενη συνηθεια και δεν ξερω κι απο που! Κι αυτη ειναι να κανω φιοριτουρες με τα χερια μου! Ποια εγω που ημουν απο τα ατομα που τα χερια τους ησαντο σχεδον ρομποτικα! :P Και δεν μπορω και να αφοσιωθω στα χερια τωρα γιατι μας κανει βηματολογιο και ασχολουμαι με τα ποδια μου! Αλλα θα δουλεψω και που θα μου παει ισως στο τελος του χρονου να σας καλω να με δειτε στο πρωτο μου σολο!