Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Σε ζηλεύω. Πολύ.
Και μου λείπεις. Πολύ.
Και τώρα συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό ήταν να σε βλέπω καθε μέρα επί εννιά χρόνια. Γιατί δεν σε βλέπω πια.
Αλλά σου αξίζει. Γιατί εσύ διάβαζες ενώ εγώ κολοβάραγα.
Όσο σκέφτομαι ότι αν είχα στρωθεί πέρσι θα απείχαμε μονο πέντε ώρες με το τρένο αντί για δέκα θέλω να πάρω φόρα και να πέσω. Αλλά δεν θα το κάνω γιατί ξέρω ότι φέτος θα τα καταφέρω να περάσω Θεσσαλονίκη και οι δέκα θα γίνουν πέντε.
Γαμώτο κάποιες φορές θέλω απλά να με αγκαλιάσεις όπως πέρσι στο φροντ. όταν με έπιαναν οι ανασφάλειες μου. Ένιωθα ασφάλεια σαν να με αγκάλιαζε ο αδερφός μου. Άλλοτε θέλω απλά να εμφανιστείς και να κράξουμε μαζί τον Παππαδιαμάντη και τον μαλάκα βοσκό του. Βασικά θέλω απλά το άτομο στο οποίο στηριζόμουν συναισθηματικά και δεν το είχα καταλάβει ποτέ... Το μόνο αγόρι με το οποίο τα σεξουαλικά υπονοούμενα δεν σήμαιναν τίποτα απολύτως και ητάν απλά τρόπος να ξεσπάσουμε λίγο. Το αγόρι που κάθε φορά που ήμουν άρρωστη και κρύωνα και ανοιγαμε την αίθουσα να αεριστεί μου έδινε το μπουφάν του, που έμενε τελευταίο και με περίμενε στην πόρτα για να φύγουμε μαζί. Που σχεδόν πάντα έφτανε μαζί μου στο φροντιστήριο όταν αργουσα. Που μου άνοιγε την πόρτα να περάσω γιατί είναι τζέντλμαν.
Αλλά από την άλλη χαίρομαι για σένα. Γιατί όπως έμαθα ερωτεύτηκες και είσαι ευτυχισμένος και ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΦΟΡ ΦΑΚΣ ΣΕΗΚ! ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ! Γιατι είσαι από τα πιο καλά άτομα που ειχα την τύχη να γνωρίσω άσχετο που δεν στο είπα ποτέ γιατί πότε δεν λέω στα άτομα που είναι σημαντικά για εμένα ότι είναι σημαντικά για εμένα. Ακόμα και να το ήθελα βέβαια δεν θα μπορούσα γιατί εννιά χρόνια δεν μπαίνουν εύκολα σε λέξεις!

Μου λείπεις ρε Νικ²!