Τα ανυπαρκτα δακρυα

κατι μερες σαν την σημερινη πραγματικα εχω αναγκη να κλαψω. ομως τα δακρυα δεν ερχονται ποτε κα με αφηνουν να νιωθω ενα κενο ενα απαισιο κενο που δεν μπορω να καλυψω. Οποτε αποφασισα να να παω λιγο πισω και να προσπαθησω να θυμηθω αν ηταν παντα ετσι ή ειναι απορροια καποιων γεγονοτων.

Οταν ημουν τεσσαρων χρονων πεθαινει η προγιαγια μου. Εκλαψα. Απο τοτε μεχρι την Β' δημοτικου ημουν σε μια μεση κατασταση. Εκλαιγα μεν ευκολα αλλα οχι με το παραμικρο. Β' δημοτικου πεθαινει ο παππους μου στην αρχη δεν εκλαψα. Νομιζα οτι ο πατερας μου μου εκανε πλακα μονο και μονο για να μου χαλασει τη χαρα για τον σκυλο. Ομως μετα μου το ειπε και η μητερα μου οποτε το πιστεψα. Εκλαψα και μαλιστα πολυ. Γιατι δεν μπορουσα να πιστεψω οτι ο ανθρωπος που μεχρι πριν λιγες ωρες μου χαριζε ολοκληρο το μαγαζι του δεν ηταν πια κοντα μας, Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι δεν του ειχα πει ποσο τον αγαπουσα εκεινη την ημερα. Και απο τοτε μεχρι την Γ' Γυμνασιου μπαινουμε στην κατασταση του κλαματος με το παραμικρο. Πραγματικα με το παραμικρο. Μετα περναμε στο επομενο σταδιο στο οποιο βρισκομαι τωρα της οδυνηρης αναισθησιας. Στην Γ' γυμνασιου πεθανε και η γιαγια μου απο κατι το οποιο οχι απλα θεραπευοταν, ενα απλο αντιβιοτικο ηθελε, επειδη οι γιατροι ηταν αχρηστοι. Τοτε εκλαψα. Εκλαψα παρα παρα πολυ. Απο τοτε εχω κλαψει πραγματικα, δηλαδη εχω νιωσει οτι ξεσπαω, 3 φορες. Η μια στην Φιλανδια οταν εφτιαχνα βαλιτσα και εφευγα. Η δευτερη οταν εφευγαν οι Φιλανδοι απο εδω. και η τριτη οταν εμαθα οτι ο φιλολογος μου εφυγε απο το φροντιστηριο. Μεσα σε 4 χρονια εχω κλαψει πραγματικα μονο τεσσερις φορες και δεν ειναι οτι δεν μου εχουν δοθει αφορμες. Απλα δεν μπορω...και το μισω

Ευχαριστω που καθεστε και διαβαζετε τις φιλοσοφιες μου!!

Moikka!!